De beroemde historicus van het interieur Mario Praz, schrijft in zijn standaardwerk La filosofia dell’arredamento (1964) dat de liefde voor meubels en voor inrichting, zoals elke liefde, moet worden gevoed met dagelijkse aanbidding. Het is de mysterieuze liefde en toewijding tot bijzondere voorwerpen. Wie kan het verklaren? Het mooie van onze tijd is dat die liefde vrij is en zich niet hoeft te schikken naar een dominante smaak of stijl. Des te meer valt het op dat mensen toch gemakkelijk mee gaan in een trend die eerst weliswaar avantgarde kan zijn, maar al gauw verwordt tot een gemakkelijk gebaar. Van bijzonder naar mainstream. De laatste tijd is dat vooral gaande in het domein van ‘industrial’. Enkele jaren geleden was een ‘industrial’ meubel of object nog een bijzonder statement, nu heeft alles een ‘industrial’ sausje gekregen en is de originaliteit verdwenen.
Meestal kondigt zich in de fase waarin een bepaalde smaak gemeengoed is geworden, het nieuwe al weer aan. Wat zal de volgende interieurtrend worden? Het is onbegrijpelijk dat het klassieke ‘bruine’ antiek helemaal ‘uit’ is. In de laatste decennia van de vorige eeuw was het enorm populair en ook erg duur. Nu zijn de 17e en 18e eeuwse kasten niet meer te slijten. Het zou kunnen zijn dat de belangstelling voor ‘wabisabi’, de schoonheid van het vergankelijke, de nieuwe fase inluidt. Axel Vervoordt laat in zijn publicaties, in zijn galerie bij Antwerpen en op de grote beurzen zien hoe ongelooflijk sophisticated een wabisabi interieur kan zijn. Wellicht geeft wabisabi ook weer een impuls aan de belangstelling voor ‘bruin’ antiek. Op de foto een in mijn ogen fantastische combinatie van een 17e eeuwse stoel met een abstract werk van de Zwolse kunstenaar Peter Geerts (2003). Op de stoel een keramisch object van Hilbert Boxem uit 1969. Ik denk dat oude meubels weer verslavend gaan werken.